Serdecznie zapraszamy w imieniu Łowickiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i Łowickiego Ośrodka Kultury, w czwartek 23 marca o godz.16.00 do sali kinowej, na prezentację multimedialną dotyczącą Łowicza w międzywojniu. Spotkanie oparte jest albumie Macieja Malangiewicza i Jacka Rutkowskiego „Łowicz 1918-1939.Kronika fotograficzna”. Autorzy zaprezentują ponad 200 zdjęć opatrzonych komentarzem. Wiele z nich jest niepublikowanych. Wstęp wolny
Archiwalia pochodzą ze zbiorów :Archiwum Diecezjalnego w Łowiczu, Archiwum Państwowego w Warszawie Oddział w Łowiczu, Ghetto Fighters House Archives, Muzeum w Łowiczu, Narodowego Archiwum Cyfrowego, Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Łowiczu, Parafii Kościoła Katolickiego Mariawitów w Łowiczu, Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Błogosławionej Maryi we Włocławku, Stowarzyszenia Historycznego im. 10 Pułku Piechoty, łowickich szkół podstawowych i średnich, Muzeum Guzików w Łowiczu oraz ze kolekcji prywatnych: Andrzeja Chmielewskiego, dr Edwarda Miziołka, Henryka Pięty, Jana Rucińskiego i Teresy Szałowskiej.
Historia nie jest płaska, jak karta kalendarza czy pożółkła fotografia; historia jest wielowymiarowa i zawsze wielobarwna. Wydarzenia nawet niezbyt odległe po latach zacierają się w pamięci, a ich obraz bywa często idealizowany lub niestety umyślnie deformowany. Dzieje Łowicza w okresie międzywojennym to wydarzenia, które miały miejsce dosłownie wczoraj, a idąc jego ulicami możemy bez trudu napotykać ślady obecności naszych antenatów. „Łowicz 1918- 1939. Kronika fotograficzna” to kolejna odsłona nieznanej szerzej, ale nieodległej historii miasta i jego mieszkańców. Nazwanie tego rozdziału losów Polski międzywojniem, trafnie umiejscawia także Łowiczan dosłownie w „oku cyklonu”. Były to zaledwie dwie dekady zawieszone pomiędzy światowymi konfliktami zbrojnymi, przepełnione radością z wolności, której nie zdołały zmącić trudy niełatwej egzystencji; codzienną pracą, nadzieją na przyszłość, ale też poczuciem obowiązku i współodpowiedzialnością za losy Ojczyzny. Niepodległość odzyskana przez Polskę w 1918 r. wyzwoliła niezwykłą energię zdolną zarówno do budowy struktur państwa, jak i tworzenia od podstaw społeczeństwa obywatelskiego. Także i Łowicz narodził się na nowo, a realia z jakimi przyszło zmierzyć się wówczas wymagały szczególnej mobilizacji sił i wizji sięgającej daleko naprzód. Miasto tamtej doby wiele zawdzięcza dzierżącym wówczas stery lokalnej władzy kolejnym burmistrzom Łowicza: Leonowi Gołębiowskiemu, dr Stanisławowi Stanisławskiemu, dr Kazimierzowi Baci, Janowi Michalskiemu, inż. Janowi Czarnowskiemu, Janowi Myśliwcowi i Feliksowi Niedzielskiemu oraz ich współpracownikom. Pomimo wszechobecnego zacofania, niekorzystnych warunków gospodarczych pogłębionych kryzysem i skomplikowanej sytuacji politycznej nie zaprzepaścili szansy jaką dała im historia. Należy także podkreślić zasługi dla Łowicza ówczesnych starostów, a szczególnie Wacława Podwińskiego – inicjatora budowy szkoły rolniczej na Blichu i płk. w st. sp. Zdzisława Maćkowskiego, który przyczynił się do wzniesienia budynku Domu Ludowego. Musimy jednak pamiętać, że dzieło odrodzenia miasta było zasługą ogółu społeczeństwa, bez względu na wyznanie czy narodowość, któremu przewodziło wielu światłych i cieszących się powszechnym szacunkiem obywateli. To, co dokonało się w mieście nad Bzurą w latach 1918-1939 było później z przyczyn ideologicznych celowo przemilczane lub ukazywane w niekorzystnym świetle. A jednak rozmach niektórych działań i wielkie zaangażowanie społeczne w ich realizację przyćmiły dokonania późniejszych pokoleń.
