Tego się nie spodziewaliśmy. Po wydaniu w grudniu 2020 albumu „Łowicka Kultura Ludowa. Pamięć fotografii”, wiele osób zaczęło kontaktować się z nami, informując że są w posiadaniu archiwalnych zdjęć dotyczących naszej kultury ludowej. Nie zdążyli, nie słyszeli wcześniej lub nie dowierzali, że nasz projekt będzie miał tak piękny finał. Zwielokrotnienie drukiem tych fotografii, które w większości zachowały się tylko w jednym egzemplarzu to chyba duża wartość. O tym zresztą pisaliśmy w albumie. Na początku roku podjęliśmy decyzję kontynuacji zbiórki publicznej, digitalizacji i opisywania zbiorów, którymi Państwo dysponują. W ciągu niecałych trzech miesięcy zdigitalizowaliśmy prawie 300 zdjęć.
W tym miejscu serdecznie pragniemy podziękować osobom, które od stycznia do marca br. dostarczyli nam przepiękne fotografie. Dziękujemy Paniom: Małgorzacie Kubisiak, Zofii Solarz Balik, Jolancie Wieczorek, Teresie Grzegory, Annie Zabost, Emilii Zabost, Renacie Kołodziejczyk, Agnieszce Rogulskiej, Wiktorii Woźniak, Paulinie Pokorze, Teresie Kolos, Dorocie Milczarek, Monice Kosterze, Renacie Frączek, Marii Okrasce, Zofii Mycce, Renacie Więcek, Panom: Markowi Trepa, Piotrowi Chirowskiemu, Patrykowi Plichcie i Kamilowi Stańczykowi.
Zbieramy dalej. Wszystkich zainteresowanych prosimy o kontakt telefoniczny – Łowicki Ośrodek Kultury 46 837 40 01 lub mailowy:
Maciej Malangiewicz maciekmalangiewicz@poczta.onet.pl
Anna Zabost aniazabost@tlen.pl
Jakub Papuga kuba@lok.art.pl
Fragment tekstu z albumu „Łowicka Kultura Ludowa. Pamięć fotografii” wydanego w 2020 r. przez Łowicki Ośrodek Kultury.
… Czytelność wielu z nich niestety dobiega końca, a prywatne archiwa domowe jakże często dzielą los swych właścicieli. Tym cenniejsze są te z przechowywanych fotografii, co do których wiadomo kogo lub co przedstawiają. Brak więzi emocjonalnej, nawet w przypadku zdjęć o wysokich walorach estetycznych, ale przedstawiających osoby anonimowe, czasami powoduje ich zniszczenie. Kilkadziesiąt z przedstawionych obrazów fotograficznych musiała mieć dla ich posiadaczy dużą wartość, prawdopodobnie nie były także obojętne dla ich potomnych. Świadczą o tym ślady długotrwałego noszenia przy sobie wizerunku bliskiej osoby lub zawieszania odbitki w zasięgu wzroku, choćby za pomocą metalowej pinezki.
Ich częste „używanie”, zgubny wpływ wilgoci, światła słonecznego, różnice temperatur i dowody aktywności owadów czy gryzoni sprawiło, że tylko w nielicznych przypadkach udaje się częściowo odwrócić w procesie żmudnej rekonstrukcji komputerowej. Niechaj nie rażą widoczne zadrapania, pęknięcia czy przebarwienia, które dowodzą autentyczności i jak zmarszczki na twarzy człowieka, są znakiem dostojnego wieku i życiowego doświadczenia…
